از دیوانه هم که توقعی نیست هر وقت جنونش گل کند ، داد می زند ، فریاد می کشد و می گرید و گر همسایه عابد و زاهد باشد دیوار سکوت و خلوتشان را فرو می ریزد

دیوانه امری به نام سکوت و حالی به شرح سکون ندارد

آرام که باشد عاقل می شود ، می میرد

به زمین آمده ام که دیوانگی کنم ، نعره بزنم ، فریاد بکشم و تا به قصور روزگار ، با کوبیدن بر سینه ام مجازات کنم خود را تا این نقش حک شود که ” وا حسرتا ، ای کاش که همرهت می بودیم… ”

من آسمانی نیستم زمینی ام و خدا به خاطر ماست که عهد کرده زمین را به آسمان ببرد تا احساس غربت نکنیم آخرالامر …

نه آسمانی ام من نه عاقل

دیوانه ام و پابست خاک ، نه هر خاکی

0

0