پای مرا برای دویدن به سوی تو
پای تو را برای سفر آفریده است

لبخند را روی لبانت چه پایدار
اخم تو را چه زودگذر آفریده است

هر چیز را که یک سر سوزن شبیه توست
خوب آفریده است _اگر آفریده است_

تا چشم شور بر تو نیفتد هر آینه
آیینه را بدون نظر آفریده است

چون قید ریشه،مانع پرواز می شود
پروانه را بدون پدر آفریده است

می خواست کوره در دل انسان بنا کند
مقدور چون نبود جگر آفریده است

غیر از تحمل سر پر شور دوست، نیست
_باری که روی شانه ی هر آفریده است_