شاخه  تکیده؛ گل ارکیده با چشمای خسته لبهای بسته

غم تو روی چشماش آروم نشسته شکوفه شادیش از غم گسسته آه

آشنای درد خورشیدش سرده  تو قلب سردش غم لونه کرده

مهتاب عمرش در پشت پرده اما حصارش پاییز سرده آه

دستای ظریفش تو دست مادر پیکر نحیفش چون گل پرپر 

از محنت و درد آروم نداره 

سایه سیاهی رو بخت شومش ارکیده تنهاست زیر هجومش

طوفان درد پایون نداره

دست من و تو میتونه با هم قصری بسازه با رنگ شبنم 

شکوفه ای که غمگین و سرد ه گل ارکیده ست نمیره کم کم

بیا نذاریم گل ارکیده گلی که چهره اش پاک و سپیده

که توی پاییز شاخه ای بیده بهار ندیده بمیره کم کم

دستای ظریفش تو دست مادر پیکر نحیفش چون گل پرپر 

از محنت و درد آروم نداره 

سایه سیاهی رو بخت شومش ارکیده تنهاست زیر هجومش

طوفان درد پایون نداره

0

-2