ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ …
ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ …
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ …
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ …
ﺗﺎﯾﭗ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼﻣﺠﺎﺯﯼ ﻧﺒﻮﺩ …
ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﻨﻮﺷﺘﯿﻢ …؟
ﻧﺎﻣﺖ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﯽ …
ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ …
ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ …
ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻗﺪﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ …
ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻧﻤﯿﺸﺪ …
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻗﺪﺭ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ …
می ترسم از بعضی آدمها…
آدمهایی که امروز
دوستت دارند و فردا بدون هیچ توضیحی رهایت می کنند…
آدمهایی که امروز
پای درد دلت می نشینند و فردا بیرحمانه قضاوتت می کنند…
آدمهایی که امروز
لبخندشان را می بینی و فردا خشم و قهرشان…
آدمهایی که امروز
قدرشناس محبتت هستند و فردا طلبکار محبتت…
آدمهایی که امروز
با تعریف هایشان تو را به عرش می برند و فردا سخت بر زمینت می زنند…
آدمهایی که مدام رنگ عوض می کنند…
امروز سفیدند، فردا خاکستری، پس فردا سیاه…
آدمهایی که فقط ظاهرا آدمند…
چیزی هستند شبیه مداد رنگی های دوران بچگی مان…
هر چه بخواهند می کشند…
هر رنگ که بخواهند می زنند.

+1

-1